Oké, de haven was chaotisch, met mensen die van alles van je moesten. En ik was natuurlijk ram verbrand op die boot. Maar de natuur was al meteen adembenemend. Waanzinnige rotsen, helder groen water, maar ook veel groen.
Toen we onze backpacks achterlieten in het hostel ging en we wat eten. We eten trouwens meestal twee keer avondeten hier. Dit keer hadden we Indiase en Thaise curry, misschien wel de beste ooit op. Daarna richting strand, dat was helemaal bizar mooi. Het is een heerlijke plek om tot rust te komen, er rijden geen auto’s en vooral heel veel onervaren fietsers. We wilden de zee oplopen, maar zakte ineens weg! Dat was maar heel plaatselijk. Het werd bijna niet dieper hoe verder je kwam. Verderop zat een jongen in zee met zn iPod in een waterdicht zakje op zn rug ons uit te lachen. Hebben wij weer. Snel door die zee in, en heerlijk een poosje niks dan genieten. Indira vond het een paradijsje op aarde, en ze had gelijk.
Savonds heerste er een super fijn sfeertje, met lieve mensen, kleurige verlichting, vuurshows, muziekjes, drankjes, noem het maar op. Ja, hier konden we wel even blijven, maar we wilden tegelijkertijd nog veel meer zien. Dus we besloten met pijn in onze hartjes de volgende dag de boot naar Krabi te nemen.
Het was de eerste nacht dat we in een hostel met meer mensen op een kamer lagen. En we hadden meteen pech met een paar Mexicanen. Volgens mij waren ze nog steeds boos dat we ze keihard hadden ingemaakt. En we waren er nog niet eens over begonnen. Gelukkig hadden we een Spaans sprekende Amerikaan op onze kamer, die ons even vertaalde wat ze over ons hadden gezegd. Dat was niet bepaald aardig in ieder geval. En ik had ook al geen punten gescoord bij het Franse meisje toen ik haar vertelde dat kamperen in Frankrijk me niks leek. Ik was weer lekker bezig, en had voor de zekerheid maar even aan de geblesseerde Amerikaan gevraagd of hij op onze spullen wilde letten. Iedereen die het James Bond eiland had bezocht had wondjes op zn benen van de rotsen. De een nog ernstiger dan de ander. De Amerikaan had zelfs een botbreuk bij zn knie, die ging geen kant meer op dus kon hij mooi op onze spullen passen.
Dus.. Kus!
