Waar zijn we nu weer beland. Onze eerste indruk was een smerige stinkende grote drukke stad met maar weinig dingen te doen. Pas op het moment dat je daar doorheen kan kijken kun je er iets van maken, dus dat hebben we proberen te doen. We hebben een kleine arcadehal gevonden en bij een potje airhockey hadden we gewoon toeschouwers. Kenneth had weer kei hard verloren. Kids kwamen van alle kanten kijken wat je aan het doen was, en we zagen een heleboel vrolijke mensen. Veel beter dan mensen die je alleen aanspreken om je iets aan te smeren. Je hoort al 100 keer op een dag ‘sir you want tuktuk’, of ‘madam you wanna look insiiiide’. ’10 dollaa’ en vlak daarna ‘3 dollaa’. En natuurlijk niet te vergeten de ‘special price for youu’. My ass.
Op de een of andere manier hadden we een plek gevonden waar we in eerste instantie nooit uit hadden willen komen maar we juist heel blij om zijn deze te hebben gevonden.
Het is de laatste dag in de stinkstad maar we zien steeds meer kanten. We zijn naar de killingfields geweest, een van de plekken waar duizenden mensen bruut zijn vermoord tussen 1975 en 1979 door het regime van Pol Pot. In totaal zijn er in deze periode bijna 3 miljoen cambodjanen vermoord op een bevolking van 7 miljoen. Je krijgt een koptelefoon en er wordt je verteld hoe ze soms aan hun gruwelijke einde kwamen. Te gruwelijk om hier ‘even snel’ over te schrijven. We hebben hier maar één foto gemaakt, van het memorial Stupa waar de resten van de slachtoffers eerbiedig worden bewaard. Op dit moment zitten we bij friends, een plek waar we ons weer ietsje beter voelen. Je kunt hier onwijs lekker eten en hierdoor draag je bij aan een betere jeugd voor de kinderen in Cambodja. Dit is echt een aanrader voor iedereen die in phnom penh terechtkomt. Zorg ook dat je desnoods een plekje reserveert gezien het er erg druk kan worden.
